Geschreven door: Nanda Baljeu
Een tijdje geleden kwam er een moeder bij mij in de praktijk. Ze maakte zich zorgen om haar zoon. Hij was verlegen. Het jongetje, 5 jaar oud, had er zelf eigenlijk geen last van. Het was de omgeving, waardoor de moeder zich uiteindelijk zorgen ging maken dat er met haar zoon iets aan de hand was. Dat haar kind anders was dan andere kinderen.
Wat was er nou aan de hand? Deze jongen van 5 jaar zat prima in z’n vel. Hij was gelukkig, had het naar zijn zin op school, maakte plezier met z’n vriendjes, stoeide met zijn vader, maakte ruzie met zijn kleine zus, kroelde met zijn kleine zus , kon heel hard rennen en fietsen, was wel eens heel boos op z’n moeder… kortom zoals een kind van 5 in het leven staat.
Deze jongen had ook een gevoelige, verlegen kant. In nieuwe situaties, bij mensen die hij niet kende, keek hij eerst de kat uit de boom. Op een verjaardag waar de woonkamer vol zat met vreemde mensen, zat hij het liefst bij zijn moeder op schoot. Dit voelde voor de jongen veilig en zo had hij alle tijd en rust om te aarden, de mensen in de kamer te observeren en alle indrukken en emoties die hij voelde een plekje te geven. Meestal tegen de tijd dat de moeder en haar zoon weer naar huis gingen, verliet de jongen het veilige plekje bij mama op de bank en ging hij spelen met de andere kinderen.
Wat zorgde er voor dat deze moeder ging twijfelen aan haar eigen kind en dacht dat haar kind een ‘probleem’ had? Van kleins af aan had de jongen de volgende uitspraken gehoord en situaties meegemaakt:
– ‘Word je nu verlegen? Dat hoeft helemaal niet. De andere kinderen zijn ook lekker aan het spelen’.
– Een hand geven, proberen mee te nemen, aanraken, kietelen als de jongen zich achter het been van zijn moeder verschool.
– De juf nadat de logopedist op school was geweest. ‘Er was niks mis met zijn spraak. Ze vond hem alleen timide’.
– Over het hoofd van het kind met de moeder gaan praten. ‘Is Pietje altijd zo verlegen?’
Het gevolg van deze uitspraken en deze ervaringen was dat de jongen nog hoger in de boom kroop en het gevoel kreeg dat zijn verlegen kant er niet mocht zijn.
Gelukkig voor deze jongen kon zijn moeder na één coachingsgesprek de kwaliteiten van haar kind weer zien en zag ze in dat er niks mis was met de verlegen kant van haar zoon. Ze voelde weer het vertrouwen dat haar zoon er wel zou komen, in zijn tijd en op zijn manier.
De kat uit de boom kijken? Probeer het ook eens. Je moet eens weten wat je allemaal ziet.
